Ik voel, ik voel, wat jij niet ziet!

Door: Willeke Schalley

‘We weten echt niet meer waar we het moeten zoeken… Ze is zo tegendraads en obstinaat thuis. En als ik haar dan bij vriendinnetjes zie is het lachen, gieren en brullen. Wat doen we fout?’

Laat ik beginnen met te zeggen dat je het als ouder niet per definitie fout doet, je doet je beste best met de kennis van dit moment. Gevormd vanuit je eigen ervaringen, je persoontje en de omstandigheden.

Ten tweede wil ik aan de aandacht brengen dat THUIS in de regel de plek is waar kinderen zich het veiligst voelen, en je ervan uit mag gaan dat je kind specifiek gedrag vertoont vanuit dat gevoel van veiligheid. Ten slotte betekent dit overigens niet dat je als ouders dit ‘onwenselijke’ gedrag hoeft te betrekken op je eigen opvoedkwaliteiten.

Wanneer je je ergens veilig voelt mag alles er zijn! Dit betekent dat je dus ook zaken zichtbaar maakt die op andere momenten verborgen moeten blijven. Bijvoorbeeld op school of bij vriendinnetjes (groepsdruk), de mens heeft toch wel de neiging om sociaal wenselijk gedrag te vertonen. Vooral op plekken waar je mogelijk afgewezen kunt worden wanneer je een deel van jezelf laat zien waarvan je denkt dat het niet past bij de context van de omgeving.

In een gezin woon je samen met een aantal anderen. Elk met eigen ervaringen, persoonlijkheidskenmerken en strategieën. Dynamiek! Het gedrag van een kind wordt dus ook deels bepaald door de onderliggende dynamiek tussen de gezinsleden.

Een ingewikkeld samenspel tussen je hoofd, je lichaam en het systeem van herkomst.

Om er echt achter te komen wat een kind nodig heeft is het dus van belang je als ouders niet te focussen op wat het laat zien, maar het kind leren contact te maken wat het voelt!