Je eigen koers varen…

Door: Willeke Schalley

Vandaag gingen we verder waar we de vorige keer zijn geëindigd. Ze plaatste zichzelf toen tussen wal en het schip. Inmiddels heeft ze haar plek ingenomen op haar bootje, achter het roer. Het loyaliteitskoord zorgt er echter voor dat ze niet vrij kan uitvaren… niet letterlijk maar in haar eigen beleving, haar innerlijke wereld.

‘Mama moet iets anders doen en dan pas kan het koord los. Maar wat dat is weet ik niet!’ We pakken de vloerankers erbij, ze mag zichzelf en mama neerleggen in de ruimte. Zij neemt plaats op haar plek en ik op de plek van mama. Ongemakkelijk staan we oog in oog met elkaar. Ze wankelt van voet naar voet, giechelend.

‘Beetje gek, dit zo hè!?’, grap ik om de spanning te breken. Ik vraag haar of de plekken kloppen. Ze geeft aan dat iets anders fijner zou zijn…maar wat?? Ik kies ervoor beide ankers een kwartslag te draaien, nu staan we naast elkaar. ‘Ja, dat is fijner…’, zegt ze. ‘Zou dit helpen het koord van de boot los te maken van de kade? Als mama meer naast je zou staan in plaats van tegenover je?’, vraag ik haar. ‘Ja!, want nu zie ik de zee maar ik weet dat mama er wel is, ik kan wegvaren!’.

Samen hebben we onze ontdekkingsreis gedeeld met moeder, niet direct herkenbaar voor haar. Maar het is oké. Het is haar gevoel, en gevoel klopt altijd. Zoals het met #systemisch werk gaat, heeft het tijd nodig om deze informatie te integreren en beweging te genereren. Dus de kwartjes die gaan nog wel vallen!!

Ps. Soms is het best confronterend om als ouders te horen wat de beleving van het kind is. Weet dat je altijd je beste doet en dit meer dan genoeg is. Soms herhaal je wat jezelf meekreeg, soms handel je vanuit beperkt zicht, hoe dan ook het is niet mijn intentie je het gevoel te geven dat je het fout doet. Mijn enige doel is de behoefte van het kind zichtbaar en bespreekbaar te maken zodat jullie samen kunnen groeien .