Wat voelde je daarbij?

Het bleef stil… Ik zag haar ogen alle kanten uitschieten, ze begon te wiebelen op haar stoel en zei toen: ‘Dat weet ik niet!’ Ik vroeg haar of ze het moeilijk vind om dit gevoel in woorden uit te drukken of dat ze gewoon echt niet weet wat ze voelt. ‘Ook dat weet ik niet…!’ Samen met het materiaal van Buts en Bofn gingen we onderweg.

Het meest veilige is natuurlijk eerst op zoek te gaan naar de fijne gevoelens (links), vervolgens bouwde ze nog een poppetje (rechts). Daarbij kon ze niet aangeven waarom ze had gekozen voor de kleur paars en waar deze voor staat. Wel voelde ze dat er afstand tussen de 1e en de laatste is en dat er nog iets tussen staat.

‘Ben je wel eens heel boos en hoe ziet dat er dan uit?’

‘Ja, als mijn broertje irritant doet, dan schreeuw ik heel hard!’

‘Oooh ja, die paarse is als ik boos ben geweest, daarna ben ik verdrietig en dan troost papa mij!’ realiseert ze zich.

Omdat boosheid er meestal niet meteen is, maar zich opbouwt en wordt getriggert, vroeg ik haar een tussenstap te maken.

‘Ik vraag hem eerst op te houden en als hij dan niet stopt doe ik de handen over mijn oren zodat ik het niet hoor. Meestal gaat hij dan nog harder irritant doen en dan word ik boos… alsof er stoom uit mijn hoofd komt!’ Samen hebben we in kaart gebracht wat zij zelf (met ondersteuning van ouders) zou kunnen doen op het moment dat ze zich voelt zoals het oranje poppetje. Het helpen reguleren van de frustratie, zodat deze niet hoeft te groeien tot heel erg boos!

En nu thuis, in alle rust oefenen. Want alleen van proberen kun je leren! Natuurlijk neem ik ouders ook mee in dit proces. Kinderen leren van wat ze zien, hoe ga je als ouder/mens zelf om met bijvoorbeeld boosheid? En wat heb je nodig om dit te leren reguleren?